Madeleine Margot werd geboren in Lausanne als jongste van drie dochters in het gezin van Charles David Margot en Emma Georgine Dommer. Haar vader was directeur-eigenaar van een groothandel in tabakswaren aan de Place St-François, het belangrijkste plein van Lausanne. Haar moeder was pianodocent. Net als haar oudere zussen Helène en Gabrielle ontving Margot een muzikale opvoeding die haar in staat stelde om reeds op jonge leeftijd naar Parijs te vertrekken om aldaar aan het conservatorium te studeren bij de beroemde pedagoog Lazar Lévy. In zijn klas leerde zij de Nederlandse pianist Hans Hagen kennen, met wie zij in 1934 in het huwelijk trad. Madeleine vestigde zich in Den Haag. Het huwelijk bleek niet gelukkig te zijn en werd na tien jaar ontbonden. In de tussentijd bouwde Madeleine een innige band op met de jonge cellist Kees Preuyt (geboren in 1913) die vanaf het eind van de Tweede Wereldoorlog haar levensgezel zou worden.

Vanaf 1945 bewonen Madeleine Margot en Kees Preuyt samen het huis aan de Doornstraat, dat Preuyt van zijn zeer vroeg gestorven ouders heeft geërfd. De cellist maakt deel uit van het Röntgen Kwartet en is zeer actief als musicus. Madeleine bouwt een praktijk op als pianodocent. Een vast anker in haar bestaan blijft haar enige nog levende directe familielid, haar zuster Gabrielle, met wie ze jaarlijks vakanties doorbrengt aan het Lac Léman in Zwitserland. Als Kees Preuyt vroegtijdig komt te overlijden in 1975, breken moeilijke jaren aan voor de Zwitserse, die zich te zeer verbonden voelt met Den Haag om terug te keren naar haar geboorteland. Zij besluit leegstaande ruimtes in haar woning te verhuren aan studenten van het Koninklijk Conservatorium. Zo bewoonde componist Roel van Oosten de parterre van het huis aan de Doornstraat, later de slagwerker Renee Jonker en de pianiste Ellen Corver.

Nog tot op hoge leeftijd actief en betrokken bij het culturele leven, brengt Madeleine Margot de laatste jaren van haar leven door in het Franstalige Maison Gaspard de Colligny in Den Haag. Met het overlijden van haar zuster Gabrielle, erft zij het volledige kapitaal van de familie Margot. Kort voor haar dood in 1997 besluit zij haar eigen nalatenschap ten goede te laten komen aan het muziekleven en richt daartoe de société Gavigniès op. Ze vernoemt daarmee het fonds naar de cello die zij ooit samen met de liefde van haar leven, Kees Preuyt heeft uitgezocht en gekocht. Gelet op haar eigen postuur een klein formaat cello waarop zij zelf met veel plezier heeft gespeeld.